Ogród Profesorski 

Pierwsze wzmianki o ogrodzie w pojawiają się w zapiskach uniwersyteckich już w 1467. Jego teren był w owym czasie dwukrotnie większy niż obecnie, rozciągając się od południowo-zachodniej strony Collegium Maius aż do murów miejskich. Początkowo istniał tutaj ogród i sad, a zebrane warzywa i owoce trafiały głównie na stoły profesorów w refektarzu kolegium. W 1475 roku postawiono dużą zagrodę dla drobiu. Od 1510 roku na obszarze ogrodu znajdowały się połączone z systemem kanalizacyjnym latryny przeznaczone dla studentów i scholarów mieszkających w kolegium.

Pod koniec XVIII wieku, w związku z reformą uczelni, ogród, pozbawiony opieki profesorów, popadł w zaniedbanie. W okresie restauracji Collegium Maius (1840-1871) władze uniwersytetu nie zdecydowały się na odnowienie ogrodu. Służył on wówczas jako miejsce składowania materiałów budowlanych. Dopiero pod koniec XIX wieku został zagospodarowany przez Zakład Botaniki UJ, który przez pewien okres prowadził tutaj hodowlę blisko 300 gatunków roślin. Na początku XX stulecia, w związku z budowa Collegium Witkowskiego, ogród uległ zniszczeniu i pozostawał w tym stanie aż do lat 60. Uporządkowano go prowizorycznie po dwudziestowiecznej rekonstrukcji Collegium Maius, ale wkrótce znowu zaczął służyć jako zaplecze prac remontowych.

W latach 2008-2010 zrealizowano ze środków Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa rekonstrukcję Ogrodu Profesorskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego. 12 maja 2010 Ogród otwarto oficjalnie dla zwiedzających. Wytyczono brukowe aleje, rozstawiono ławki, posadzono krzewy, kwiaty, poziomki. Teren urozmaicają rzeźby z przedstawieniem postaci profesorów oraz nowoczesne instalacje edukacyjne, m.in.: zegar słoneczny i model sfery armilarnej. Można podziwiać niedawno odnowione elewacje sąsiadujących zabytkowych budynków. W sezonie w czasie największego natężenia ruchu turystycznego poza wejściem od ulicy Jagiellońskiej do Ogrodu można się dostać również przez tzw. Długą Sień (wejście od strony dziedzińca Arkadowego).